ONDERZOEK hebben gedocumenteerd een doordringende knuffel doos mentaliteit betrokken bij cyberactivisme. Ondanks dat ze toegang hebben tot uitgebreide informatienetwerken, zoeken gebruikers voortdurend naar overeenkomsten op sociale media. In deze digitale knuffeldoos hebben ze de neiging om inhoud te consumeren en te herdistribueren die hun eigen standpunten versterkt. Een soortgelijke term om dit fenomeen te beschrijven is de echo Kamer.
Sociale media kunnen een krachtig gereedschap voor sociale verandering. Er is echter minder aandacht voor de nadelen van het gebruik van deze platforms.
Ik heb onlangs een onderzoeksproject uitgevoerd dat analyseerde hoe mensen Instagram gebruiken om hun steun te uiten tijdens online sociale bewegingen. Ik heb met name gekeken naar hoe online gebruikers hashtags gebruikten om hun trouw aan de 2020 . te zweren Black Lives Matter-beweging (BLM).
Vanuit het perspectief van een deelnemer beschrijft dit artikel de gevaren van het gebruik van sociale media om een sociaal doel te bevorderen. In het bijzonder onderzoek ik de waargenomen effectiviteit van het gebruik van hashtags en hoe dit interageert met de online identiteiten van gebruikers.
Wat is cyberactivisme?
Cyberactivisme is 'het gebruik van internet om een politieke zaak te bevorderen'. Het concept stond aan de basis van het succes van veel sociale bewegingen in geslachtsgelijkheid, handicap en vrijheid in virtuele ruimtes.
Er zijn twee tegenstrijdige opvattingen over de rol van cyberactivisme bij het faciliteren van digitale sociale bewegingen. De eerste is de versterkende functie om echte veranderingen in de offline samenleving teweeg te brengen (verbredend effect). De tweede is de beperking ervan op basis van wat gebruikers doen met de instroom van informatie waarmee ze worden geconfronteerd op sociale mediaplatforms (beperkend effect).
Met betrekking tot hashtag-cyberactivisme wijzen veel onderzoeken op een tijdelijke en ongrijpbare 'slacktivism'. Deze goedkope actie gaat niet verder dan het vergroten van het bewustzijn of het fungeren als een symbolische 'ik heb bijgedragen'-medaille.
Casestudy: Hashtag-cyberactivisme op Instagram tijdens de BLM-beweging
In mijn onderzoek heb ik de mogelijke beperkende effecten van de 'knuffeldoos-mentaliteit' onderzocht. Het onderzocht hoe dit het traject van de BLM-beweging zowel binnen als buiten de Instagram-sfeer beïnvloedde.
In 2020, de moord op George floyd, een Afro-Amerikaanse man, door een blanke politieagent in Minnesota leidde tot een wereldwijde nasleep. Het sijpelde snel door het digitale rijk van Instagram, gebundeld in een eenvoudig woordcluster - #BlackOut dinsdag. Deze hashtag was verantwoordelijk voor het massaal posten van zwarte vierkantjes (een 'black-out') als vermeend symbool van solidariteit. Velen bekritiseerden deze berichten echter omdat ze de invoer van zwarte stemmen het zwijgen oplegden.
De nieuwigheid van Instagram's ruimte voor het delen van foto's heeft nieuwe vormen van cyberactivisme geïntroduceerd: de hybride hashtag-afbeelding. In het tijdperk van de digitale activistische cultuur kunnen mensen gemakkelijk deelnemen aan sociale bewegingen.
Typisch, een knuffeldoos-mentaliteit verbruikt veel Instagram-gebruikers. Met andere woorden, ze kiezen ervoor om online gelijkenis te zoeken om goedkeuring van collega's te krijgen naarmate een hashtag zich verspreidt. Helaas heeft dit sociaal-digitale proces tastbare, beperkende effecten op echte sociale verandering buiten het scherm. In navolging van hun leeftijdsgenoten plaatsten honderdduizenden gebruikers een zwart vierkant met de hashtag #BlackOutTuesday. Toch deden ze weinig meer om op te voeden, te pleiten of te ondersteunen. De hashtag werd een symbool van sociale goedkeuring, een symbool van 'wakker worden' in een omgeving verzadigd met zogenaamde 'activisten'.
De gevolgen van niet online deelnemen
Een van mijn respondenten, zelf een Instagram-gebruiker, onthulde diep inzicht in de kracht van hashtag-trends in sociale bewegingen. Met name omdat digitale hashtags een van de eenvoudigste voorbeelden van 'activisme' waren, waren er aanzienlijke gevolgen voor het kiezen om niet deel te nemen. Deze gevolgen waren de belangrijkste drijfveren voor de verspreiding van hashtags.
Er waren twee primaire categorieën van gevolgen. Ten eerste het gevolg van niet-deelname als intern en exclusief voor individuele gebruikers. En ten tweede het gevolg van niet-participatie als extern en met betrekking tot de offline BLM-beweging in bredere zin.
Het gevolg van niet-deelname als intern en exclusief voor individuele gebruikers
Hoewel de respondent ervoor koos de hashtag niet te verspreiden, uitte ze haar bezorgdheid dat mensen haar niet-participatieve stilzwijgen gelijkstelden met niet-steun. Voor haar was dit een onvermijdelijk gevolg van het zwijgen in de BLM-beweging. Ze wilde de hashtag echter niet opnieuw plaatsen, simpelweg omdat andere mensen dat waren; ze weigerde zichzelf op te sluiten in deze alomtegenwoordige knuffeldoos-mentaliteit. Als gevolg hiervan accepteerde ze de consequentie dat andere mensen haar zouden kunnen zien als een niet-supporter.
Voor andere gebruikers die de hashtag wel reposten, begreep de respondent dat deze mensen interne schuldgevoelens aan het bestrijden waren. Voor haar zorgde het herverdelen van de hashtag en het zwarte vierkant ervoor dat mensen zichzelf konden beschermen tegen niet-activisten in een klimaat dat verzadigd is door zogenaamde activisten. Daarbij verschuilen mensen zich comfortabel achter een digitale barrière; ze zijn veilig genesteld in een web van persoonlijke en sociale validatie. Met andere woorden, deelname aan hashtag-cyberactivisme voor een bredere sociale beweging was een persoonlijk hulpmiddel om een wenselijke sociale identiteit te verstevigen.
Ik vroeg de respondent of ze dacht dat anonimiteit iemands wens om de hashtag te plaatsen zou veranderen. Sommige studies suggereren dat mensen meer geneigd zijn hun mening te uiten als ze anoniem zijn. De respondent wees echter op het belang om identificeerbaar te blijven bij deelname aan BLM-cyberactivisme. Identificatie was in dit geval noodzakelijk om de sociale beloningen te oogsten - dat wil zeggen, sociale goedkeuring en validatie - die gepaard gaan met het verspreiden van de hashtag.
Het gevolg van niet-deelname als extern en gerelateerd aan de offline BLM-beweging
De tweede categorie gevolgen voor niet-deelname was breder, gezien als gevolgen buiten het individu en gerelateerd aan de voortgang van de BLM-beweging buiten het scherm. De respondent benadrukte dat eenvoudige acties die stoppen bij een klik op een deelknop, minimale positieve gevolgen hebben voor de BLM-beweging in het algemeen.
'Slacktivisme' remt echte verandering
Ik vroeg de respondent hoe zij het nut van de hashtag zag met betrekking tot sociale verandering in de 'echte wereld'. In een commentaar op 'het slacktivisme' dat voortvloeit uit een knuffeldoos-mentaliteit, beschouwde de respondent de performatieve en zelfvervullende acties van hashtag-distributeurs als niet-effectief. Voor haar dienden ze sociale populariteitsdoeleinden in plaats van educatieve en empowermentdoeleinden. Hoewel veel gebruikers racisme openlijk afwijzen, kunnen hun oppervlakkige acties op Instagram een vorm van 'onderbewust racisme', waar meer kwaad dan goed wordt gedaan.
Voor de respondent is de relatie tussen individuen en sociale bewegingen paradoxaal. Hoewel de beweging een massale vereniging van online gebruikers met zich meebracht om een sociaal probleem te promoten, werd ze uiteindelijk gevoed door individuele behoeften en verlangens. In het proces verminderde dit de toegang tot minderheidsstemmen die het potentieel hadden om waardevolle middelen te bieden. De stemmen van blanke Instagram-gebruikers die zwarte mensen vertellen dat hun 'levens ertoe doen' domineerden. Maar tegelijkertijd verborg deze dominantie belangrijke minderheidsstemmen onder een digitale deken van zwarte vierkanten.
Drie belangrijke bevindingen
Bij het analyseren van het perspectief van de respondent op de effectiviteit van hashtags tijdens de BLM-cyberactivismebeweging, kwamen drie gerelateerde belangrijke bevindingen naar voren.
- Goedkeuring zoeken (knuffeldoos-mentaliteit) resulteert in slacktivisme (ineffectief activisme)
- Massaposting resulteert in beperkte toegang tot educatieve en informatieve informatie (ineffectief activisme)
- Als gevolg hiervan is er een online/offline kloof tussen cyberactivisme en de bredere BLM-beweging buiten het scherm (ineffectief activisme).
Opmerking: Gereproduceerde delen van het interviewscript zijn cursief weergegeven.
Goedkeuring zoeken (knuffeldoos-mentaliteit) resulteert in slacktivisme
De respondent beschouwde het plaatsen van hashtags van andere gebruikers als grotendeels gemotiveerd door sociale bevrediging. Dit 'activisme' werd gezien als een performatieve checkbox-actie die werd gebruikt om 'een gevoel van bevestiging'. De respondent zag het daarom als 'slacktivisme'.
Ongetwijfeld heeft het digitale rijk een omgeving gekoesterd die slacktivisme toestaat. De respondent merkt op hoe gemakkelijk gebruikers kunnen 'druk op een paar knoppen op hun telefoon [in] drie seconden' en toen 'zichzelf een schouderklopje geven' voor het bijdragen aan de beweging. In een kwestie van dagen overspoelde een zee van zwarte vierkanten vergezeld van de #BlackoutTuesday Instagram. Deze zee vervormde snel tot een digitale tsunami doordat gebruikers 'schaap' en het aannemen van een 'al mijn vrienden doen het, dus ik zou het ook moeten doen' (of 'knuffeldoos') mentaliteit. Hierdoor worden deze ondersteunende acties 'zinloos', gemotiveerd door zelfbevrediging (gemakkelijk vervuld door 'lui' bijdragen) in plaats van een verlangen om zinvolle sociale verandering te vergemakkelijken.
Aan de andere kant heb ik duidelijke gevallen van slacktivisme voor mijn ogen zien spelen. Ik ken mensen die de BLM-hashtag opnieuw hebben gepost. Toch vierden deze zelfde mensen Australia Day (beter bekend als Invasiedag). Waarom vierden ze een dag die indruist tegen alles waartegen geprotesteerd wordt in de BLM-beweging?
Massaposting resulteert in beperkte toegang tot educatieve en informatieve informatie
Als gevolg van slacktivisme en het gemak van het herverdelen van de hashtag, werd het enorme aantal mensen dat bijdroeg aan de overbelasting van de hashtag bijna onvermijdelijk. De respondent besprak de uitdagingen bij het lokaliseren van de minderheidsstemmen van Black Lives binnen de digitale activismeruimte. Ze herinnerde zich dat ze een verzadiging van de hashtag #BlackoutTuesday op haar feed had gezien. Toch verklaarde ze dat toegang krijgen tot meningen van zwarte mensen 'helemaal niet gemakkelijk.' Met haar feed volledig verzadigd met zwarte vierkanten en een eenvoudige hashtag, was er minimale informatie over manieren om zwarte levens te ondersteunen. Gebruikers hadden de digitale ruimte productiever kunnen gebruiken. Bijvoorbeeld om zwarte bedrijven te promoten of links te geven naar andere educatieve bronnen.
Interessant is dat de respondent opmerkte dat ze enkele bronnen van zwarte gebruikers ontving, maar alleen van degenen die ze al volgde. Zelfs toen was de informatie die ze van die mensen kreeg niet versterkend of leerzaam, maar eerder een pleidooi om 'stop hiermee.' Verwijzend naar een podcastpagina van Black-eigendom (@Boboandflex), voerde de respondent aan dat deze gebruiker gedwongen was de kleine ruimte te gebruiken die ze hadden om mensen te smeken om te stoppen met het gebruik van de hashtag. @Boboandflex had deze digitale ruimte kunnen gebruiken om informatie te verspreiden die effectief zou zijn voor de beweging.
Een online/offline kloof tussen cyberactivisme en de bredere BLM-beweging buiten het scherm
Alles bij elkaar hebben slacktivisme en beperkte toegankelijkheid gezorgd voor een online/offline kloof waar 'een online actie komt niet noodzakelijk overeen met een offline actie.’ Inderdaad, de respondent merkte op dat ze binnen haar netwerk maar weinig mensen kent die de hashtag hebben gepost en daarna hebben gedoneerd of naar een protestactie zijn gegaan.
De respondent zag de tijdelijke acties van mensen als 'beperkt tot het digitale net', veilig gepositioneerd in een klimaat van meerderheidsstandpunt dat hen sociale validatie gaf. Helaas worden daardoor veel online activisten 'offline bijstand[ers]' achter het scherm.
De knuffeldoos-mentaliteit in cyberactivisme en de beperkende effecten ervan
De knuffeldoos-mentaliteit suggereert dat online gebruikers in openbare ruimtes zoals Instagram meer kans hebben om 'prediken tot het koor' dan andere meningen te uiten of gedurfde beweringen te doen.
De beperkende effecten van de knuffeldoos-mentaliteit zijn zichtbaar in hoe de respondent de 'goedbedoeld' en 'niet-kwaadaardig' prikkels voor gebruikers die de hashtag plaatsen. Met andere woorden, de dominantie en alomtegenwoordigheid van de #BlackoutTuesday-hashtag positioneerde het als normaal en sociaal gewaardeerd. Met andere woorden, misschien hadden bijdragende gebruikers niet beter kunnen weten. Als niet-deelnemer positioneerde de respondent zich buiten deze 'knuffelbox' en observeerde degenen die erin waren opgesloten.
Gebruikers die 'bang om het gevoel te hebben dat ze niet hebben bijgedragen' of waren 'schuld vermijden' beschermden hun digitale identiteit binnen deze beveiligde 'knuffelbox'. Uiteindelijk koestert de box de dominante uitdrukking (meestal van blanke Instagram-gebruikers), maar wordt deze zelden ontgrendeld. Zoals de respondent opmerkt, betekent dit dat een verder gesprek de grens naar de offline samenleving niet overschrijdt.
Wat kunnen we leren van dit onderzoek?
Ultimately, actions speak louder than words. Social media is an incredible avenue for the rapid distribution and amplification of a bericht. But – depending on who your online circles are – it doesn’t always encourage further action. To facilitate authentic and meaningful social change, we need a collaborative connection between our online and offline worlds. Using Facebook to organise a mass protest offline is one example of digital and non-digital coming together. But the #BlackoutTuesday hashtag pool represents an isolated, superficial attempt to ‘contribute’ where countless people took no further action. The internet is one of the most powerful connective tools we have today, so why not use it to our advantage?
Betekenis van de studie in de antropologie
De vervaging van online en offline werelden in een nieuwe 'hybride media-omgeving' heeft internetgebruikers ondergedompeld in interactieve platforms. Hier kunnen ze overleggen over morele kwesties en maatschappelijke doelen bevorderen.
Individuen kunnen nu onmiddellijk verbinding maken via sociale media. Als gevolg hiervan is er een enorm nieuw canvas waarop antropologen menselijke interactie kunnen bestuderen. Onze persoonlijke en sociale identiteiten zijn steeds meer geworteld in technologie. Daarom een focus op digitale antropologie zal waardevol inzicht verschaffen in de nieuwe manieren waarop mensen met elkaar omgaan tegen een achtergrond van complexe sociale kwesties.
Mijn onderzoeksresultaten wijzen in de richting van de beperkende aspecten van online activisme. Het meest opvallende is dat gebruikers vaak hun leeftijdsgenoten volgen om deel te nemen aan een 'trend' zonder enige aandacht voor de gevolgen. Deze bevindingen suggereren echter ook dat er een aanzienlijke macht in het collectief zit. Platforms zoals Instagram maken bijvoorbeeld snelle verzending van berichten mogelijk. We moeten alleen uitzoeken hoe we een bericht kunnen controleren en construeren dat de moeite waard is om te verspreiden. Stel dat we kunnen bedenken hoe we meer diepte (bijvoorbeeld educatieve bronnen en meer diverse stemmen) in deze eenvoudige hashtag-strings kunnen brengen. In dat geval zou echte sociale verandering beter mogelijk zijn.
