Namibië, een land in Zuidwest-Afrika, heeft enkele van de meest extreme landschappen ter wereld. Het heeft alles, van savannes tot woestijnen, naar oceanen. Deze biomen ondersteunen niet alleen de menselijke populatie, maar ook een breed scala aan plant- en diersoorten. In feite, Namibische huizen een van de grootste nationale parken ter wereld, dat is het onderwerp van de post van vandaag.
Over Etosha National Park
Etosha National Park in het noorden van Namibië, een 22,270km2 afgesloten gebied, is het grootste beschermde zoute wetland Afrika.
Het woord Etosha in Oshindonga, een dialect van Ovambo, vertaalt naar 'Great White Place'. In andere lokale talen heeft de naam verschillende betekenissen voor hun sprekers. Het kan bijvoorbeeld ook een 'plaats van leegte' betekenen. De plaats waar ze naar verwijzen is de 4760km2 Etosha pan die in het park ligt. Het is de grootste zoutpan van Afrika en is zo groot dat je hem vanuit de ruimte kunt zien.
De zoutpan, het omliggende terrein, de natuurlijke bronnen en kunstmatige waterpoelen fungeren als een serre voor meer dan 114 soorten zeldzame en bedreigde zoogdieren, 400 soorten vogels, reptielen en vissen, samen met vele inheemse plantensoorten. Momenteel wordt het park beheerd door het Namibische ministerie van Milieu en Toerisme.
Een korte geschiedenis van Etosha National Park: ontdekking tot heden
De reis van mijn leven
De plaats werd ontdekt door Europeanen in 1851, toen Sir Francis Galton, een geleerde, en Charles Andersson, een ontdekkingsreiziger, met de hulp van lokale koperhandelaren uit Ovambo de uitgestrekte dorre landen ontdekten. Ze kwamen voor het eerst aan in het huidige Namutoni en kwamen toen bij een gigantisch uitgedroogd meer. Ze maakten kennis met de Etosha Pan, met zijn echte naam, Etotha maar de Europeanen vonden het moeilijk om het uit te spreken, dus begonnen ze het Etosha te noemen.
Dit gebied was de thuisbasis van de Hai//om San-bevolking van Namibië, of bosjesmannen, die hun leven leefden als jagers en verzamelaars, en het land deelden met de enorme populatie wilde dieren in het gebied. De landen in de buurt van Etosha werden bewoond door het Herero-volk.
Europese nederzetting
Ongeveer 30 jaar na zijn ontdekking, in 1885, kocht een handelaar met de naam William Worthington Jordan een enorm deel van het land van de lokale bevolking en betaalde de waarde van het Zuid-Afrikaanse pond (een niet meer gebruikte valuta) £ 300 aan wapens, geconserveerd vlees en alcohol .
In dit gebied werden handelsactiviteiten uitgevoerd en in de loop van de tijd breidde het gebied zich uit en verbond het met de westelijke en oostelijke handelsroutes. Dit opende de weg voor Europese mannen om te komen jagen op de dieren in het wild, voor amusement. Ze jaagden op de dieren tot het punt van uitsterven, waardoor de populatie wilde dieren drastisch werd verminderd.
In hetzelfde jaar schonk William Worthington Jorden een deel van zijn land aan ontdekkingsreizigers uit Zuid-Afrika, die terugkeerden uit Angola, en dit stuk land transformeerde in de kortstondige republiek Upingtonia.
In het volgende jaar leidde een conflict tussen de handelaren en kolonisten met de Hai//om-bevolking ertoe dat de Hai//om-chef, Nehale Mpingana, William Worthington Jorden doodde. Na deze gebeurtenis werd Upingtonia verlaten. Door 1887, werd de regio uiteindelijk overspoeld met Duits Zuidwest-Afrika, toen het land werd gekoloniseerd door het Duitse rijk.
Periode van Duitse kolonisatie
Toen de Europeanen zich vestigden en boerderijen begonnen te vestigen, werd hun vee besmet met een besmettelijk virus dat algemeen bekend staat als runderpest. Het virus trof ook veel van de dieren in Etosha. Maar terug naar binnen 1896, gaf de Duitse regering het bevel om alle dieren in het wild te doden om de verspreiding van het virus naar het vee te voorkomen. Om het bevel uit te voeren, namen Duitse troepen de controle over delen van Etosha, zoals Okaukuejo, Namutoni en nabijgelegen landen. In 1899 had de Duitse politie zelfs een fort gebouwd in Namutoni, om voor dat doel als post te gebruiken.
Een paar jaar later, in 1904 Nehale Mpingana en de Hai//om-mannen vielen de troepen aan en vernietigden het fort volledig. Het fort werd later herbouwd en is nog steeds een van de belangrijkste attracties in Namutoni.
In 1907 verklaarde de gouverneur van Duits Zuidwest-Afrika het gebied tot wildreservaat nadat hij een voorstel had aanvaard dat in 1902 was gedaan door een van de districtsbeheerders van een stad in de buurt van Etosha. Dit werd gedaan in een poging om jagers en stropers weg te houden en de dieren te beschermen.
Sommige studies suggereren dat het gebied pas tot wildreservaat werd gemaakt nadat de autoriteiten de economische voordelen ervan beseften door het vlees van vrij wild te verkopen en dierlijke producten te produceren en te verkopen.
Niettemin, door 1907, de jacht op bepaalde soorten werd verboden en er was een toename van de populatie van sommige van de dieren die eerder op de rand van uitsterven stonden.
Periode van Zuid-Afrikaanse heerschappij tot na de onafhankelijkheid
De plaats was echter niet meteen open voor het publiek. Toeristen moesten nog ongeveer 50 jaar wachten, maar om het voor toeristen gemakkelijker te maken, lieten de autoriteiten de Hai//om-mensen met geweld verhuizen zonder enige compensatie. Hun huis en cultuur van hen afpakken en hen dwingen een heel andere levensstijl te leiden. Het was niet voor de vroege 21st eeuw, dat de regering het feit erkende dat de plaats waar het Etosha National Park nu staat, echt van het Hai//om-volk is. Bovendien bedenken ze een plan om ze naar die landen te rehabiliteren.
In 1967, werd het wildreservaat tijdens de Zuid-Afrikaanse heerschappij uitgeroepen tot nationaal park. Het park was toen 100,000 km2 in het gebied, maar het nam af tot 1/4 "th van zijn omvang door de jaren heen.
Het toerisme in Etosha is echt van de grond gekomen in de 70s, het aantrekken van toeristen met safari's en het bekijken van wilde dieren in hun natuurlijke habitat. En zelfs vandaag is het een belangrijke plek, niet alleen voor toeristen, maar ook voor de bescherming van de dieren en hun leefgebied, aangezien het park enorme inspanningen levert voor het behoud ervan.
Biodiversiteit
De Etosha-pan is een enorme ruimte die ongeveer een kwart van het gebied van het hele park beslaat. De zoutpan zou 10 miljoen jaar geleden zijn gevormd. In die tijd was de pan een meer en werd het gevoed met water dat uit de noordelijke Kunene-rivier in Angola stroomde. Ergens in het midden veranderden tektonische plaatbewegingen echter de loop van de rivier, waardoor de waterbron van het meer werd afgesloten. Tegenwoordig strekken alleen overblijfselen van dat meer zich uit over 130 km lang en 50 km breed op bepaalde plaatsen, waardoor er alleen een zoute kleivloer achterblijft.
Deze unieke omgeving heeft de Etosha Pan de status van UNESCO-werelderfgoed opgeleverd.
In tegenstelling tot wat onderzoekers zeggen, hebben de Hai//om-stam hun eigen verhaal over de vorming van de pan. Volgens de legende werd een dorp in dat gebied ooit overvallen en werden de mensen op brute wijze vermoord. Slechts één vrouw overleefde de gebeurtenis en in haar verdriet om het verlies van haar familie en mensen, huilde ze. Ze huilde zo veel dat haar tranen een meer vormden. Toen het meer eenmaal was opgedroogd, liet het de zoutpan achter.
Als het regent, stroomt het regenwater de pan binnen, waardoor een ondiep meer ontstaat. Dat water is echter te zout voor dieren om te drinken. Aan de andere kant fungeert het als de ideale broedplaats voor watervogels zoals flamingo's en pelikanen.
Het gebied rond de pan is vrij kaal, maar er zijn enkele grasvelden en struiken die verschijnen na regenval. Hoe verder de afstand van de pan, hoe meer gras en struiken, vooral de soorten die meerjarig zijn. Dit ondersteunt grote en diverse dieren in het wild, zoals giraffen, zebra's, oryx, struisvogels, springbokken, koedoes, olifanten, zwartvoetkatten, de inheemse witte quilled trap, de Etosha agama en andere soorten kleinere zoogdieren, vogels en reptielen.
Het zeldzaamste dier dat in Etosha gedijt, is de zwarte neushoorn, een zeer bedreigd dier dat vrij rondloopt in het uitgestrekte verblijf.
Een dergelijke verscheidenheid en populatie van dieren trekken ook roofdieren aan, dus leeuwen, luipaarden, cheeta's en hyena's gedijen ook dicht bij hun prooidieren.
De dieren zwerven vrij rond in het park en leven in hun natuurlijke habitat; het land foerageren voor voedsel en het vinden van natuurlijke bronnen of drinkplaatsen voor water. De zoute omgeving en beperkte vegetatie redden het niet En het is heel gemakkelijk voor de dieren, dus alleen de sterksten overleven.
De Etosha-ervaring
Het is veilig om te zeggen dat Etosha National Park op de route staat van alle toeristen die Namibië bezoeken, aangezien het de nummer één toeristische bestemming van het land is.
De Etosha Experience draait om het observeren van dieren in het wild in stilte, fotografie, leren over de habitat en dieren en het verblijf in de luxe rustkampen van het park.
Voor het betreden van het nationale park moet een toegangsprijs worden betaald, die afhankelijk is van het aantal personen in de groep, de leeftijd en het type voertuig. Hier is een link naar de officiële website van Etosha National Park, voor gedetailleerde en bijgewerkte informatie over de toegangsprijzen: https://etoshanationalpark.co.za/
Een reis naar Etosha National Park kan eenvoudig een dagtocht, een overnachting of een 10-daagse reis zijn. Het park beschikt over de faciliteiten om uw gewenste reis te accommoderen. Ze maken het mogelijk om het park vanuit persoonlijke voertuigen te bekijken, of ze bieden als alternatief pakketreizen, rondleidingen en safari's aan volgens aangewezen routes.
Klik hier voor meer informatie over safari's in het Etosha National Park.
Voor overnachtingen hebben ze rustkampen met een verscheidenheid aan accommodatiefaciliteiten en voorzieningen, variërend van eenvoudige kamers tot luxe chalets. Ze hebben zelfs kampeerarrangementen. Daarnaast zijn zwembaden, braaien ruimtes, restaurants, bars, een benzinestation en winkels zijn te vinden in de kampen.
De rustkampen bieden toeristen ook ruimtes om de verschillende natuurlijke of kunstmatige waterpoelen te observeren van waaruit ze rustig kunnen kijken naar de dieren die zich verzamelen om hun dorst te lessen. De soorten dieren die zich rond deze kroegen verzamelen, verschillen van seizoen tot seizoen. In de winters (juni tot september) is het klimaat bijvoorbeeld droger, waardoor het voor dieren moeilijker is om waterbronnen te vinden, zodat ze allemaal de waterpoelen verdringen. In de zomer (oktober tot maart) valt er echter veel regen, dus het water wordt opgevangen in de deuken van het dorre land, zodat de dieren genoeg water hebben om niet vaak in de waterpoelen te verschijnen. Als gevolg hiervan zou het moeilijker zijn om dieren te spotten. Daarom is het het beste om te plannen voordat u de reis naar Etosha maakt.
Opmerking: Namibië, dat op het zuidelijk halfrond ligt, ervaart zomers en winters in de tegenovergestelde maanden van het noordelijk halfrond.
Okaukuejo-kamp
Het ligt ten zuiden van de Etosha-pan en is het oudste toeristenkamp in het nationale park. De hoofd- attracties zijn de waterpoel met schijnwerpers. Na zonsondergang worden de schijnwerpers ingeschakeld, waardoor de waterput wordt verlicht en de dieren worden onthuld die zich verzamelen om water te drinken. Dit kamp is de beste plek om het gedrag van dieren in het donker te observeren.
Deze kroegen in het kamp zijn enkele van de beste locaties voor het bekijken van de volgende dieren:
1. De Uit waterput trekt impala's, olifanten, koedoes, springbokken, zebra's en neushoorns aan.
2. Okondeka: Gelegen aan de rand van de zoutpan, is het geweldig om leeuwen en giraffen te bekijken.
3. De Olifantsbad waterput trekt olifanten, leeuwen, impala's met zwarte neus, rode hartebeesten, gemsbokken, kudu's en zebra's aan.
Okaukuejo is ook waar het Etosha Ecological Research Institute is gevestigd. Het is een instelling die zich toelegt op het onderzoeken van het nationale park, waarvan de bevindingen nuttig zijn voor de hele wereld.
Halali-kamp
Halali rest camp is gelegen tussen Namutoni en Okaukuejo en het is een plek waar men meer vegetatie kan vinden in vergelijking met andere rest camps. Het is ook het rustkamp met het grootste aantal natuurlijke bronnen. Al deze voordelen maken het de ideale plek om zwarte neushoorns, luipaarden en olifanten te spotten.
Het woord Halali is het woord dat traditioneel in het Duits wordt gebruikt om het einde van een jacht aan te duiden. Dit symboliseert de transformatie van het park van een voormalig jachtgebied naar een goed bewaard gebleven nationaal park.
Hier zijn drie waterpoelen die perfect zijn om de volgende dieren te bekijken, naast de bovengenoemde:
1. Charitsaub waterput trekt dieren aan zoals springbokken, gemsbokken en, als ze geluk hebben, zelfs cheeta's.
2. Rietfontein is een favoriete spotfotograaf. Hier zie je springbokken, olifanten en leeuwen dag en nacht uit de waterpoelen drinken.
3. Goa's wordt bezocht door impala's met zwarte gezichten, blauwe gnoes, rode hartebeesten, olifanten, leeuwen en zebra's.
De meest bezochte waterpoelen bevinden zich allemaal in de buurt van het Halali-rustkamp.
Namutoni-kamp
Dit rustkamp ligt aan de oostkant van het Etosha National Park. Behalve het oude fort gebouwd door de Duitse troepen, is het ook beroemd om de duizenden flamingo's die in het regenseizoen in Fisher's pan komen broeden.
Het rustkamp heeft verschillende waterpoelen, maar hier zijn drie must-visits:
1. Kalkheuwel is een drukke natuurlijke waterput, ideaal voor vogelspotten en fotografie. Het is de beste plek om close-ups van dieren te maken. Olifanten, gemsbokken, kudu's, giraffen, verschillende soorten adelaars en de geelsnavelwouw zijn zeker om op te letten.
2. Klein Namutoni is een kunstmatige waterpoel op een kleine wandeling ten zuiden van het rustkamp. Het is geweldig om 's ochtends en' s middags olifanten, giraffen, koedoes, gemsbokken, impala's met zwarte gezichten, Damara Dikdik en zebra's te bekijken.
3. Okerfontein, gelegen aan de rand van de zoutpan, wordt in het voorjaar bezocht door leeuwen en cheeta's.
Het belang van het bezoeken van nationale parken
Een nationaal park verwijst meestal naar een stuk openbaar land dat is gereserveerd voor het behoud en de bescherming van de natuurlijke habitat, samen met zijn planten- en diersoorten. Het wordt gedaan om de biodiversiteit te behouden, zodat planten en dieren op lange termijn kunnen gedijen in hun natuurlijke habitat. Door dit soort bescherming kunnen bedreigde soorten, die belangrijk zijn voor het in evenwicht brengen van het ecosysteem, opnieuw bevolken. De bescherming van inheemse soorten zorgt tegelijkertijd voor het behoud van natuurlijke hulpbronnen, zoals het houden van de wateren en de lucht schoon.
Omdat het een beschermd gebied is, zijn menselijke activiteiten zoals het fokken van vee, jagen en stropen absoluut verboden, waardoor deze gebieden onbesmet blijven.
Dit beschermt het natuurlijke erfgoed en de geschiedenis van het land die dateren uit de tijd van vroege menselijke nederzettingen. En het bezoeken van deze ruimtes is een manier om contact te maken met het land. Zelfs als toerist levert het begrijpen van het land en het klimaat ondergewaardeerde informatie over de bestemming.
Bovendien beschermt vooral het behoud van dieren en planten ons tegen extreme natuurlijke extreme calamiteiten. Het planten van mangrovebomen is bijvoorbeeld bijzonder effectief tegen bodemerosie.
Vanuit een meer pedagogisch oogpunt is het bezoeken van nationale parken een zeer praktische manier om meer te weten te komen over de natuur, hoe de wereld werkt, wetenschap, geschiedenis en het belang van het milieu. Het is het perfecte medium om een leerzame ervaring te bieden op een manier die zowel de bezoeker als het milieu ten goede komt.
Economisch gezien is het bezoeken van nationale parken die een toegangsprijs vragen en een veelvoud aan activiteiten te doen hebben, niet alleen een stimulans voor het toerisme, maar ook voor het werven van fondsen die nodig zijn voor het behoud van het park. Bovendien biedt toerisme, zoals we allemaal weten, duidelijke economische voordelen door inkomsten te genereren en banen te creëren voor de lokale bevolking.
Over toerisme gesproken, nationale parken zijn de meest toegankelijke plaatsen voor avontuur. Veel nationale parken bieden de mogelijkheid om dingen te doen zoals tokkelen, snorkelen, duiken, klifspringen, rotsklimmen, kajakken enzovoort. In het geval van Etosha National Park is er de mogelijkheid om op safari te gaan in de wildernis.
Ten slotte, als we gezondheid, zowel mentaal als fysiek, beschouwen, kunnen we profiteren van een reis dichter bij de natuur. In de meeste gevallen is er bij deze reizen sprake van een zekere mate van lichamelijke inspanning, hetzij in de vorm van wandelen, hiken, klimmen of trekking bijvoorbeeld. In het geval van Etosha National Park wordt geadviseerd om het voertuig niet te verlaten, tenzij specifiek geïnstrueerd om dit te doen of, tenzij in een rustkamp. Maar dat komt omdat er een risico bestaat om ten prooi te vallen aan de wilde dieren die in hun natuurlijke habitat leven.
Maar net als uitstapjes naar andere nationale parken, is het zeker goed voor de geestelijke gezondheid, omdat buiten zijn, dicht bij de natuur, dieren en planten de stemming drastisch kunnen verbeteren. Schone lucht, stilte en een verandering van landschap zijn bewezen om te ontspannen en te ontstressen na een zwaar leven in de stad.
Om samen te vatten, hebben we de geschiedenis van Etosha National Park in detail bekeken, waardoor we ons vertrouwd maakten met het achtergrondverhaal en de cultuur van de plaats. Daarna leerden we over het terrein, de unieke geografische kenmerken waarin een breed scala aan planten en dieren proberen te overleven. Vervolgens kregen we een idee van hoe het zou zijn om tijd door te brengen in Etosha en tot slot bespraken we het belang van het bezoeken van nationale parken in het algemeen.
Aarzel niet om uw mening te delen in de opmerkingen hieronder.
Klik hier voor meer van dit soort artikelen.
Referenties
BERRY, H., ROCHER, C., PAXTON, M. & COOPER, T., 1997. Oorsprong en betekenis van plaatsnamen in het Etosha National Park, Namibië. MADOQUA, 20 (1), blz. 13-25.
Dieckmann, U., 2003. De impact van natuurbehoud van de San: een case study van Etosha National Park. In: San en de staat: betwisten van land, ontwikkeling, identiteit en vertegenwoordiging. Keulen: Rüdiger Köppe Verlag, pp. 39-88.
