Europese Super League: het grootste schandaal in de voetbalgeschiedenis

Controverse sloeg toe in heel Europa op 18 april 2021 na de vorming van een voetbal Super League om te wedijveren met de grootste competities ter wereld: de Premier League en de Champions League. Twaalf van Europa's grootste clubs veroorzaakten verontwaardiging door de oprichting van de Europese Super League aan te kondigen en daarmee de dood van het voetbal zoals we dat kennen uit te roepen. De Super League werd slechts twee dagen later afgewezen na onoverkomelijke verontwaardiging, hoewel het project niet voorgoed is stopgezet en nog steeds grote schade aanricht in de voetbalwereld.

Wat is de Super League en hoe zou het werken?

De European Super League is een competitie die is voorgesteld door de 12 stichtende leden, aangekondigd in een gezamenlijke verklaring op 18 april 2021. De volledige verklaring kan worden gelezen Kwaliteitsbeleid. De Super League zou 20 clubs tellen, waarvan 12 de oprichters zijn. Er werden nog drie clubs ingesteld om zich bij de stichtende leden aan te sluiten, terwijl de overige vijf jaarlijks na de kwalificaties zouden worden bepaald. Twee groepen van 5 clubs zouden midweekse wedstrijden spelen en de top 10 zou zich automatisch kwalificeren. Het zou naast de Premier League en de Champions League lopen, waardoor er een breuk zou ontstaan ​​in het Europese voetbal.

Waarom is de Super League opgericht?

Uiteindelijk is de Super League opgericht door de hebzucht van clubeigenaren die vinden dat het huidige systeem 'gebrekkig' is, en de economische instabiliteit veroorzaakt door COVID-19. Engelse voetbalclubs worden voornamelijk gerund door miljardairs die onverschillig staan ​​tegenover de geest van voetbal en uitsluitend op winst uit zijn. Het toont de conversie van Britse competities naar veramerikaniseerde competities zoals de NFL, waarin geen degradatie of promotie een gegarandeerd inkomen biedt en de bodemloze zakken van de rijken vult. De Amerikaanse investeringsbank JP Morgan verleidt oprichtende clubs met een subsidie ​​van £ 3 miljard en schendt daarmee het culturele belang van voetbal. Het komt voort uit bezorgdheid over het inkomensverlies tijdens de pandemie van het coronavirus en de beweringen dat fans de interesse in voetbal hebben verloren. De investeerders profiteren van de kwetsbaarheid van de clubs te midden van de pandemie en beloven uiteindelijk winst die van vitaal belang is voor clubs als Barcelona met een oplopende schuld van maximaal £ 1 miljard. De Super League belooft geweldige inkomsten en plaatst de Premier League en Champions League in de schaduw. De spelers en de managers hebben er niets over te zeggen, clubeigenaren waarderen goud boven het spel. Perez, voorzitter van Real Madrid, stelt dat het het voetbal gaat redden en lijkt een van de vele breinen achter de beslissing te zijn.

Het spreekt voor zich dat de voetbalindustrie, zoals de meeste, tijdens de pandemie financiële verliezen heeft geleden. Omdat fans geen wedstrijden kunnen bijwonen, ticket verkopen zijn onbestaande en de financiën zijn gekelderd. De Super League zou aanzienlijke financiële winst opleveren voor zijn clubs, maar het zou alle andere clubs aan de leeuwen voeren. Het geld dat de Super League binnenhaalt, zal andere clubs in de Premier League en de Champions League benadelen die geacht worden tegen hen te spelen. Voetbal gaat niet om geld, het gaat om de competitie en de fans die de levensader van de sport zijn, maar dit wordt bedreigd door de Super League. De investeerders zijn in de voorhoede van het spel gekomen met één doel voor ogen: geld verdienen. Geen wonder dat de fans het de Super Greed noemen!

De Super League claimt de kwaliteit en intensiteit van het voetbal te verbeteren door het inzetten van de 'top' Europese teams. Het gebrek aan degradaties en promoties elimineert echter de rol van competitie die de kern vormt van de Premier League, waarin het succes van teams fluctueert en afhankelijk is van hun prestaties. Hoe minder teams kunnen verslaan, hoe beter, en hoe beter teams naar de bodem kunnen zinken. Als je de competitie verwijdert, verwijder je de interesse, opwinding en pure schoonheid van het voetbal zelf. De ranglijsten zijn er om te worden beklommen, ladders die teams van glorie of nederlaag vervoeren - het is de hoeksteen van het Engelse voetbal. De Super League compromitteert de integriteit van het voetbal en de passie die zowel spelers als fans drijft.

“Sport is geen sport als het succes gegarandeerd is. Het is geen sport als de relatie tussen inspanning en beloning niet bestaat. Het is geen sport als het niet uitmaakt of je verliest."

Pep Guardiola, manager van Manchester City FC.

Dus, wie heeft de knoop doorgehakt?

De Super League-teams

Engeland:

• Arsenaal
• Chelsea
• Manchester United
• Manchester City
• Tottenham Hotspur
• Liverpool

Nederland en Belgie

• Atletico Madrid
• Real Madrid
• Barcelona

Italië:

• AC Milan
• Inter Milan
• Juventus

Niet iedereen wilde zo graag een duur radertje worden in de geldmachine van de Super League, waarbij teams als Bayern München, Borussia Dortmund, PSG en Porto het aanbod afwezen. De Duitse topclubs Bayern München en Borussia Dortmund worden in wezen gerund door hun fans en waren definitief in hun weigering.

Het selectieproces wekte de interesse van iedereen, omdat we ons afvragen hoe de teams werden gekozen. De 6 Engelse teams zijn gekozen vanwege hun schijnbare 'gerenommeerde' vaardigheid, hoewel deze in werkelijkheid voortdurend verandert. Zo won Tottenham Hotspurs nog nooit de Champions League, terwijl een team als Aston Villa die in voorgaande jaren wel won. Het mooie van promotie en degradatie is dat het de temperamentvolle vaardigheid van teams gedurende voetbalseizoenen laat zien, waardoor groei en verandering mogelijk is. De selectie van de teams is daarom bevooroordeeld en onbetrouwbaar, wat in strijd is met het inclusieve karakter van voetbal voor de teams die er niet bij betrokken zijn.

De woede van de fans

Fans zijn onmiskenbaar het kloppende hart van het voetbal. Zonder dat houdt het voetbal op te bestaan ​​en de veroordeling van de Super League kwam dan ook niet als een verrassing. Demonstranten verzamelden zich in heel Engeland, verzamelden zich buiten hun geliefde voetbalstadions om bezwaar te maken tegen de Super League, en de onvrede was voelbaar. Fans stroomden toe naar de Emirates, Stamford Bridge, Old Trafford... naar hun alternatieve thuishaven, hoewel de bericht was er een van eenheid: boycot de Super League. Ondanks het internationale succes van Engelse voetbalclubs, worden ze gevormd in de thuissteden en steden. Een gevoel van verraad wiegde de voetbalwereld en de fans tot op het bot, omdat hun mening en liefde voor het spel werd genegeerd, overbodig tegenover het geld dat zo hoog aangeschreven staat door clubeigenaren. De culturele waarden van het spel werden opzij geveegd, waardoor de fans woedend achterbleven. Sinds het uiteenvallen van de Super League hebben fans de clubeigenaren opgeroepen afstand te doen van het eigendom van de clubs. Zo zijn er nog meer protesten in dienst van Manchester United-fans genaamd Azram Glazer, American bedrijf ter waarde van $ 4 miljard, om zijn eigendom van de club op te geven. Ze willen de neerwaartse spiraal van het Europese voetbal ombuigen en de hebzucht van de top verbannen. Glazer weigerde verantwoording af te leggen en verontschuldigde zich bij de fans voor de betrokkenheid van de club bij de Super League, wat leidde tot verdere verontwaardiging omdat de integriteit van de sport duidelijk als secundair wordt beschouwd. Er is geen voetbal zonder fans, en de flagrante minachting voor hun eeuwige steun is schandalig.

De toorn van FIFA en UEFA

De organisatiegiganten FIFA en UEFA hebben hun openhartige tegenstand uitgesproken tegen de vorming van de Super League en degenen die deelnemen aan het verraad. Na de aankondiging van de Europese Super League werd verwacht dat de oprichters zouden samenwerken met de FIFA en de UEFA om het nieuwe format vast te stellen, maar de zaken liepen niet volgens plan. FIFA dreigde met een internationaal en nationaal verbod op alle spelers die deelnemen aan de Super League, inclusief uitsluiting van het WK. De gesloten competitie tart hun principes van inclusiviteit en het falen om voetbal op wereldschaal te ontwikkelen, terwijl het gebrek aan promotie en degradatie de effectiviteit van voetbal afremt. Hun volledige verklaring is te lezen Kwaliteitsbeleid. De UEFA verzette zich ook rechtstreeks tegen de Super League, wat niet verwonderlijk is als je bedenkt hoe het zou kunnen wedijveren met hun Champions League en een groot probleem zou vormen. Het zou de topspelers aantrekken, waardoor de games aantrekkelijker zouden worden voor tv-bedrijven zoals Sky, die de rechten op de games zouden claimen. Het zou in wezen de UEFA van zijn cashflow uithongeren, waardoor zijn competities en clubs op alle niveaus worden beroofd. Dit zou een groot economisch verlies zijn en alle Europese clubs verwoesten. Ze overwegen daarom een ​​Champions League-verbod van twee jaar voor alle teams die bij de opstand betrokken zijn, evenals een mogelijk verbod op de Premier League. Real Madrid, Juventus, Barcelona en AC Milan hebben zich officieel niet teruggetrokken uit de fictieve competitie en lijken daar aan boord te blijven, en kunnen daar de gevolgen van ondervinden. Ze nemen een onverschillige houding aan tegenover de dreigementen van de UEFA en zijn bereid om door te gaan met het idee van een alternatieve competitie.

Er is echter betoogd dat de spelers en de managers van de gekozen clubs geen repercussies zouden mogen ondervinden, aangezien zij niet bij de beslissingen betrokken waren. Een suggestie om de clubs te beboeten werd met afkeuring ontvangen, wat alleen maar heeft bijgedragen aan de reeds bestaande financiële wonden die door COVID-19 zijn aangericht. Elke straf van de club zal leiden tot een verwoestend sneeuwbaleffect, waarbij de fans, spelers en managers die tijdens dit schandaal in het ongewisse werden gehouden, pijn zouden doen. Het zijn de leidinggevenden aan de top die sluw de oprichting van de Super League hebben gepland die straf verdienen.

De toekomst van het voetbal?

De reactie van het management, spelers, fans en zelfs de regering was er een van afschuw. De Britse premier Boris Johnson en de Franse president Emmanuel Macron hebben beiden hun afkeuring van de Super League gedeeld en verklaard dat hun regeringen de oprichting ervan niet zullen steunen. Opvallende exits hebben het Europese voetbal verder geschokt, zoals Man United-voorzitter Edward Wood, president van Real Madrid Perez en het ontslag van Tottenham-manager Jose Mourihno die weigerde zijn team te trainen na de aankondiging van de Super League. Breaking news zag vervolgens Chelsea en Man City hun verbintenis aan de Super League intrekken; overigens staan ​​ze allebei in de halve finale van de Champions League en riskeren ze hun succes door zich aan te sluiten bij de Super League. De onzekerheid en veroordeling van de Super League, die op de rand van anarchie bleef hangen, domineerden de media tot haar ondergang, slechts twee dagen na de officiële aankondiging. De Europese Super League was niet bestand tegen het onvermijdelijke tumult en hield op te bestaan ​​op 21 april 2021 na de verdere terugtrekking van Manchester United en Tottenham Hotspurs in een neerwaartse spiraal die de competitie op de knieën deed vallen voordat ze stand kon houden.

Ondanks het uitblijven van een beroep op de Super League is het nog niet verleden tijd. De makers zullen waarschijnlijk niet opgeven en hun verkeerd geïnformeerde overtuiging dat voetbal moet worden hervormd, onderdrukken en dat de miljardairs daarin kunnen voorzien. Het overkoepelende resultaat van de Super League is dat het voetbalbezit moet veranderen. Misschien zou jurisdictie moeten worden toegekend aan de fans, zoals te zien is in de Duitse topclubs, om de geldzuchtige hebzucht te voorkomen die de hedendaagse voetbalwereld voedt. Duitse teams werken volgens de 50+1-regel, waarin staat dat fans ten minste 50% van de club moeten bezitten. Deelname is niet toegestaan ​​als privé-investeerders meer dan 49% van de belangen bezitten, waardoor een deel van het fanbezit en de vertegenwoordiging verzekerd zijn. Dit beschermt de clubs tegen de invloed van investeerders en de macht die ze over de clubs kunnen uitoefenen - een prestatie die in heel Europa wordt bewonderd. Andere clubs zouden zeker een blaadje moeten halen uit het eerlijke regelboek van Duitsland.

Het culturele belang van voetbal

Voetbal is een cultuur op zich, met historische en emotionele wortels die teruggaan tot de jaren 1800. Het culturele belang van voetbal draait om de fans, de spelers en de gemeenschap die het creëert, waardoor mensen over de hele wereld worden verenigd. De Super League probeert dit omver te werpen in naam van hebzucht. Het is onwaarschijnlijk dat de woede van de fans van de Europese Super League-teams onmiddellijk zal verdwijnen, met aanhoudende wrok jegens de clubeigenaren die bereid waren geld te besteden aan de essentie van het spel. De dreiging van de Europese Super League is echter niet in de vergetelheid geraakt - het blijft hangen, terwijl de clubeigenaren geloven dat het, ondanks de tegenslag, de toekomst van het voetbal is. Ze zullen waarschijnlijk niet lang last hebben van de tegenslag en zullen opnieuw proberen het Europese voetbal te transformeren. Het is een turbulente tijd gebleken voor het voetbal, vooral te midden van de pandemie, en de gevolgen ervan zullen nog enige tijd aanhouden. Vooralsnog is de toekomst en integriteit van het voetbal veilig en niet geheel ten prooi gevallen aan hebzucht. En daarvoor danken de fans hun gelukkige sterren.