Verken oude historische locaties van Iran, voorheen bekend als 'Perzië'

Iran blijft een land vol rijke geschiedenis, zowel oud als modern. Van Bijbelse taferelen voor degenen die verstrooid zijn in de grote verhalen van de mythe. Hoewel velen misschien denken dat Iran voornamelijk uit woestijn bestaat, beslaat woestenij slechts 23% van het land. In werkelijkheid bestaat 55% van Iran uit niet-bebouwbaar land, dus het kan niet worden bebouwd. Bovendien bedekken bergen en bossen het platteland, met de eeuwenlange geschiedenis erin geëtst.  

De oude geschiedenis van Iran

Iran stond vooral bekend als Perzië tot de jaren '1930. De voorwaarde 'Perzië' specifiek toegepast op de regio Persis, of hedendaagse Fars. De Perzen waren Indo-Europese nomaden die in 1000 vGT naar de regio migreerden. Records uit de annalen van de Assyrisch Koning Salmaneser II in 844 vGT geeft de eerste vermelding van Perzen. De oude Grieken kwamen voor het eerst in aanraking met Perzen tijdens de Achaemenische, of Eerste Perzische dynastie, in 559-330 vGT. Tot Alexander de Grote van Griekenland veroverde hen, de Achaemenid dynastie domineerde. Daarna is de Sasanian dynastie, die ook bestond uit degenen die inheems waren in Persis, kwam aan de macht op het Iraanse plateau. Ze bleven machtig tot de 7e eeuw CE. 

Persepolis en de poort van alle naties

Persepolis was de ceremoniële hoofdstad van het Eerste Perzische Rijk en werd in 1979 een Werelderfgoed. De ruïnes dateren uit 515 vGT en liggen in de vlaktes van Marvdasht, slechts 60 km ten zuidwesten van Shiraz. De bouw van Persepolis gaat terug tot Darius I, die de stad tot de nieuwe Perzische hoofdstad maakte. Omdat de stad op een bergachtige locatie lag, werd deze vooral in het voorjaar bezocht. Bovendien betekende het gebied dat het niet ideaal was voor bestuur en het regeren van het rijk. Hierdoor werden andere steden zoals Babylon gebruikt als het centrum van bestuur voor het Eerste Perzische Rijk. Hierdoor was Persepolis relatief onbekend bij de Grieken voordat Alexander de Grote Azië binnenviel in 330 vGT. 

Dit gebeurde uiteindelijk als gevolg van de poging van Xerxes om een ​​eeuw eerder Griekenland binnen te vallen. Ongetwijfeld door de acties van Xerxes heeft Alexander de Grote de hoofdstad geplunderd en het paleis van Xerxes in brand gestoken. Door dit te doen, veroverde Alexander het Eerste Perzische rijk.

De Poort van alle Naties te vinden in Persepolis. De Poort heeft ook de naam 'De poort van Xerxes' zoals de bouw begon onder Xerxes I. De naam is afgeleid van het feit dat de enige toegang tot de troonzaal via de poort was. Dit betekende dat alle bezoekers uit alle naties er doorheen moesten om de koning te zien.  

Naqsh-e Rostam, de oude necropolis van Iran

Gelegen op 13 kilometer van Persepolis, vindt u een plaats genaamd Naqsh-e Rostam, wat zich vertaalt naar 'Beeld van Rostam'. Vier graven zijn hoog op de berghelling uitgehouwen, waarvan er één suggereert dat het toebehoort aan Darius I. De andere graven behoren toe aan Xerxes I, Artaxerxes I en Darius III. Verder zijn op de rotswand achter Persepolis 13 kilometer verderop nog drie graven uitgehouwen in de rots. Deze prachtig versierde graven zouden toebehoren aan Artaxerxes II en III, en de onvoltooide aan Darius III. Het derde graf is mogelijk nog niet af, aangezien Darius III de laatste van de Achaemenische linie was en werd omvergeworpen.

Aan de voet van de rotswand staat een gebouw van 12 meter hoog en 7 meter in het vierkant. Hoewel het inscripties uit latere perioden had, is gesuggereerd dat het in de 6e eeuw v.Chr. is gebouwd. Het doel van het gebouw is dubbelzinnig gebleven, maar het kan ook ooit als graftombe zijn gebruikt. 

Chogha Zanbil

Deze vindplaats is te vinden in de oude Elamitische stad Dur Untashi, in het zuidwesten van Iran. Het werd een Werelderfgoed in 1979 en was vroeger een tempel- en paleiscomplex. Er zijn dertien tempels, drie paleizen en de grootste ziggurat van het land. De ziggurat meet 105 meter aan elke kant en is 24 meter hoog, minder dan het dubbele van de oorspronkelijk voorspelde hoogte. Chogha Zanbil werd rond 1250 vGT gebouwd onder de heerschappij van Untash-Gal, een Elamitische heerser in de Midden-Elamitische periode. Van de dertien tempels zijn er vier goed bewaard gebleven en er zijn aanwijzingen dat de ziggurat ooit prachtig versierd was. Het was ooit bedekt met blauw en groen geglazuurd terracotta aan de buitenkant en glas en ivoren mozaïeken versierden de binnenkant. Er zijn aanwijzingen dat de site nooit is voltooid. Echter, na zwaar beschadigd te zijn door de Assyriërs in 640 BCE werd het verlaten en raakte het in verval. 

Chogha Zanbil werd in 1935 herontdekt door de Anglo-Iranian Oil Company. Dit werd gedaan terwijl het bedrijf een luchtonderzoek uitvoerde en de locatie werd opgemerkt. De opgraving begon in 1946 en duurde bijna 20 jaar. Verschillende stierensculpturen met de god Insushinak werden blootgelegd, evenals vele andere artefacten. Bovendien werden vijf gewelfde ondergrondse graven gevonden, met overblijfselen erin. Ongebruikelijk waren vier van de lichamen gecremeerd, terwijl slechts één het traditionele Elamitische ritueel van begraven volgde.

Taq-e Bostan

Taq-e Bostan heeft enkele van de best bewaarde voorbeelden van Perzisch houtsnijwerk uit de Sassanidische periode. De site is te vinden in de buurt van de stad Kermanshah, in het westen Iran. Die afgebeeld in de gravures omvatten Ardashir II en Shapur III. De reeks gravures die in de berghelling zijn geëtst, omvat een van 9 meter hoog en een andere 4 meter hoog. De eerste boog toont de kroning van een Sassanidische koning en daaronder een man op zijn paard. Veel historici geloven dat de man Khosrow Parviz en zijn paard Shabdiz zijn. De zijkanten van de boog zijn scènes van een koninklijke jacht. Op de rechtermuur jaagt de koning op herten, terwijl hij links achter een zwijnenzanger aan gaat.

De tweede boog toont vader en zoon, Shapur III en III. Beiden hebben hun handen op hun zwaarden en staan ​​tegenover elkaar. Ten slotte is het derde reliëf aan de rechterkant kleiner en veel ouder. Historici geloven dat dit reliëf het oudste is en een koning, zijn voorganger en de god Mithra voorstelt. Ze staan ​​op een man als teken dat ze hun vijanden verslaan.

Behistun-inscriptie

De Behistun-inscriptie, ook gespeld als Bīstūn, werd in 2006 een Werelderfgoed. Deze inscriptie is te vinden in het Zagros-gebergte, in het westen van Iran. Het dorp waarin het zich bevindt, heeft dezelfde naam en lag aan de oude weg die door het Perzische rijk werd gebruikt. De weg bracht je van Babylon naar de hoofdstad van de oude media, Ecbatana. Koning Darius I schreef de beroemde drietalige code op zijn reis van de ene stad naar de andere. De etsen zijn gemaakt in Elamitisch, Babylonisch en Oud Persoon en zijn uniek. 

Het ontcijferen van dit mysterie leidde tot belangrijke informatie die werd onthuld door het bestuderen van het spijkerschrift. Bij het vertalen bleek dat de inscriptie het verhaal beschrijft van hoe Darius aan de macht kwam. Darius doodde de usurpator Guamata en nam eenmaal de troon over en versloeg de rebellen. Bovendien maakte het een aantekening van hoe de Perzische gebieden in provincies waren georganiseerd. Archeologen bepaalden aan de hand van de inscripties dat de gebeurtenissen plaatsvonden tussen de herfst van 522 en de lente van 520 vGT.

Naqsh-e Rajab

Naqsh-e Rajab, samen met Naqsh-e Rostam, zijn kandidaten om te worden aangewezen als Werelderfgoed. Deze site ligt 5 kilometer ten noorden van Persepolis aan de voet van de berg Hosian. De drie gravures op de rotswand omvatten Ardashir Babakan, Shapur I en andere belangrijke personen uit het Ardashir-tijdperk. Alle gravures dateren uit het vroege Sassanid-tijdperk en zijn prachtig bewaard gebleven. 

Er zijn reliëfs van Ardashir en zijn opvolger, Shapur, evenals het snijwerk dat bekend staat als 'Shapur's Parade'. Dit deel van het reliëf toont de viering van de overwinning van de koning op de Romeinse keizer in 244 vGT. De vierde gravure op de site toont een hogepriester onder Shapur I en de zonen van de koning, Hormizd I en Braham I. 

Historisch hydraulisch systeem van Shushtar

Dit immense systeem dateert uit de 5e eeuw voor Christus. De hydraulisch systeem werd gebouwd over verschillende eeuwen en door verschillende beschavingen, die elk meer toevoegden. Er is gesuggereerd dat de bouw begon onder het bewind van de Perzische koning Darius de Grote. Het hele systeem bereikte zijn voltooiing rond de 3e eeuw CE. Dit gebeurde met kennis van het Eerste Perzische Rijk, de Mesopotamiërs en de Romeinen. Het werd een Werelderfgoed in 2009 en werd gebruikt tot de 20e eeuw. Het water dat van de Karun-rivier naar verschillende kunstmatige kanalen werd geleid, heeft eeuwenlang molens aangedreven. Hoewel het tot voor kort in gebruik was, is het onwaarschijnlijk dat het zo goed heeft gefunctioneerd als een paar honderd jaar geleden.

Armeense monastieke ensembles van Iran

Deze drie kerken bevinden zich nabij de noordgrens van Irak. De kerken zijn enkele van de oudste christelijke gebouwen in Iran en dateren uit de 1e eeuw na Christus. Historische gegevens tonen aan dat veel Armeniërs waren volgelingen van de profeet Zoroaster, terwijl anderen zonaanbidders waren. Het christendom werd gepredikt door twee mannen met de namen Tatavoos (Thaddeus) en Batholemus (Bartholomeus). Deze drie kerken zijn ongelooflijk belangrijk omdat ze meer dan 2,000 jaar van vernietiging en natuurrampen hebben overleefd. Bovendien zijn deze kerken de enige overblijfselen van de Armeense cultuur in de regio waarin ze wonen. 

Klooster van Sint Thaddeus, de oudste kerk van Iran

Ook gekend als Qara Kelisa, of 'Zwarte Kerk', dit klooster heeft de titel van oudste kerk van Iran gekregen. De site is een van de oudste nog bestaande christelijke monumenten in Iran en is zeer opmerkelijk. Deze kerk is zeer belangrijk omdat het de Armeens-orthodoxe gemeenschap in het land vertegenwoordigt. 

In 66 CE beval de Armeense heerser een bloedbad in een poging de verspreiding van het christendom te stoppen. De lichamen van de doden werden begraven rond de kerk, waardoor het de naam kreeg die het vandaag de dag draagt. Door renovaties en reparaties aan de kerk heeft de kerk twee verschillende delen gekregen. Het oorspronkelijke deel van de kerk is gebouwd met zwarte steen, terwijl het nieuwere met wit is gebouwd. Deze verschillende secties hebben de naam 'zwarte kerk' en 'witte kerk' gekregen. 

Sint Stepanos

Deze kerk dateert uit Sint-Bartholomeus. Het ligt boven de rivier de Aras op een beboste heuvel, rustig en stil. Aan de buitenkant van de kerk zijn gravures van engelen, heiligen en Armeense kruisen. 

Dzor Dzor-kapel

Dzor Dzor-kapel, ook bekend als St Mary's Church, heeft een tumultueuze geschiedenis. De kerk werd in de loop der jaren verwoest en werd zelfs verplaatst van de oorspronkelijke locatie om hem te behouden. Deze kapel is 7 meter lang en 5 meter breed en is in 1987 600 meter bergopwaarts verplaatst. De nieuwe locatie was 110 meter hoger dan de oorspronkelijke locatie en nam 25 dagen in beslag. Dit werd gedaan om de site te redden van een dam die in de buurt wordt gebouwd en om de Armeense geschiedenis vast te houden. 

Arg-e Bam

Arg-e Bam, ook bekend als Bam Citadel, is het grootste adobe-gebouw ter wereld. Deze vindplaats is te vinden in het zuidoosten van Iran, in de provincie Kerman. De stad Bam, waar de citadel te vinden is, ligt op het kruispunt van de zijderoute. Dit kruispunt ligt aan de wegen die leiden naar Egypte, de Perzische Golf en Centraal-Azië. Vanwege de ligging was de citadel van groot belang als handelscentrum, vaak behulpzaam bij de handel in katoenen stoffen en zijde. 

Deze citadel werd gebouwd in het Sassanidische tijdperk, maar werd in 645 CE veroverd door de Arabieren. Daarna werd de site gebruikt als toevluchtsoord voor Khawarij-rebellen. In de loop der jaren werd het door verschillende groepen en naties voor militaire doeleinden gebruikt. Uit gegevens blijkt dat de citadel tot in de jaren dertig voor deze doeleinden werd gebruikt. Dit was ruim nadat het niet meer als woonwijk werd gebruikt. Helaas werd 1930% van de citadel verwoest door een aardbeving in 80. Sindsdien zijn er reconstructies en reparaties aan de gang om deze plek net zo adembenemend te maken als hij ooit was. 

Arg-e Rayen 

Rayen kasteel is de op een na grootste adobe-structuur ter wereld, de tweede alleen voor Arg-e Bam. Dit kasteel is te vinden ten westen van de stad Rayen, op de top van een heuvel op de Hazar-berg. De site dateert uit de Sassanidische dynastie, vóór de islamperiode. Het kasteel, ooit gebruikt als een indrukwekkend fort, ligt op de handelsroute van Kerman naar Jiroft. 

Historische documenten vertellen ons dat het kasteel werd gebouwd op de ruïnes van andere bouwwerken, hoogstwaarschijnlijk kastelen. Deze andere gebouwen zouden zijn verwoest door aardbevingen of andere natuurlijke oorzaken. Door de geografische ligging en architectuur van het kasteel is vermeden dat de structuur te veel werd beschadigd. Dit heeft Rayen Castle de titel van 'meest robuuste en ondoordringbare structuur' opgeleverd. Tot 150 jaar geleden werd het kasteel bewoond maar door de jaren heen langzaamaan vergeten. In 1995 werd de site aangewezen als UNESCO-werelderfgoed en begon de restauratie. 

Laatste gedachten over Iran ... Waarom bezoeken?

Een van de meest iconische dingen over Iran moeten de bazaars zijn. De meest bekende hiervan is misschien wel de Grand Bazaar in Teheran, met 10 kilometer aan gangen. Niet alleen zijn de bazaars, maar er zijn ook enkele uitzonderlijke gebouwen om te bezoeken. Deze omvatten de Golestan Palace Nationale schatkist voor juwelen en Nasir al-Mulk-moskee. Er zijn ongetwijfeld meer plaatsen dan u verwacht die u zullen verbazen, en veel meer dan in een eindige lijst zou passen. 

Met sagen die de eeuwen overspannen, zul je niet zonder historische locaties komen te zitten om vol ontzag naar te staren. Of je nu geniet van de ruïnes van kastelen of de oude gravures in steen, Iran heeft iets voor jou. Als je geen genoeg kunt krijgen van geschiedenis, bekijk dan de Catacomben van Rome or Angkor Thom.