Het bestaan van kunst als een gedefinieerde vorm en concept heeft een complex verhaal, dat teruggaat tot ver in de menselijke prehistorie. Tegen de tijd dat oude beschavingen bloeiden in Mesopotamië, Egypte, Griekenland, India, China en elders, bestond kunst - schilderkunst, beeldhouwkunst, poëzie, muziek, architectuur - in overvloed. In de geschiedenis van het westerse denken over kunst zijn er veel vorderingen en discussies geweest over schoonheid in oude filosofische geschriften. Deze discussies over schoonheid en hun relatie tot kunstvormen werden niet duidelijk gedefinieerd of gewaardeerd als een kritische studie. De studie van kunst als een meer gedefinieerde vorm en de vooruitgang van ideeën over de esthetiek van kunst ontstond in de achttiende eeuw en werd een duidelijk filosofisch onderwerp. In deze sectie zal ik de evolutie van artistieke stijl, esthetiek en kunstfilosofie evalueren. De kunstfilosofie heeft zowel de interne als de externe relatie tussen schoonheid, natuur en schepping bevorderd.
Het begin van esthetiek in de kunst
De achttiende eeuw was een tijdperk waarin het concept van esthetiek werd gepromoot en het onderwerp kunst en natuur ontstond. Tijdens de eerste decennia van de moderne filosofie ontstond de term esthetiek als een waardevol hulpmiddel om smaak, verbeeldingskracht en natuurlijke schoonheid te begrijpen. De term "esthetiek" werd in 1735 gecreëerd en gedefinieerd, met dank aan Alexander Baumgarten. Baumgarten introduceerde een nieuwe benadering van het bekijken van kunst in zijn werk "Esthetiek". Hij ontwikkelde een nieuwe kritische benadering waarin kunsttheoretici geïnteresseerd raakten in de studie - in plaats van louter de schepping - van de schoonheid en inspiratie in de natuur, kunst en andere menselijke artefacten.
Baumgarten begon een nieuwe discipline van het begrijpen van kunst door een moreel in plaats van uitsluitend esthetisch kader. Deze benadering was niet gericht op de kenmerken van het object die ze aantrekkelijk maakten, maar probeerde de menselijke reactie op kunst te begrijpen en wat deze reacties mogelijk maakte. De creatie van de filosofie van de esthetiek was dus een poging om het collectieve of individuele oordeel dat een object (kunstwerk) wordt gewaardeerd te karakteriseren. Kunstkritiek creëerde een breder begrip van kunst als een ervaring of met een speciale reeks waarden die direct verband hielden met het concept van de esthetiek.
Kunst voor de achttiende eeuw
De kunstrevolutie in de 18e eeuw wordt gekenmerkt door de overgang van rococo en barok naar Neoclassicisme. Barokke kunst die opkwam in de 15th en 16th eeuwen, voornamelijk gekenmerkt als het weergeven van diepte, driedimensionaliteit, stralende kleuren en het benadrukken van het geloof in kerk- en staatsmacht. Barokke kunst was complex, intens en illusionistisch. Het lichte en donkere contrast zorgde voor een focus op driedimensionaliteit en dramatiseerde de thema's lichtheid en duisternis. Het schilderij en de sculpturen werden geïnspireerd om de katholieke kerk te promoten tijdens de protestantse reformatie. De afbeelding hieronder is een voorbeeld van een schilderij in barokstijl. Diego Valazquez gebruikt het contrast van licht en donker en afbeeldingen van Spaanse royalty.
Rococo als kunstvorm ontstond in Frankrijk aan het begin van de 18th eeuw, tijdens de Verlichting. Rococo, oorspronkelijk geïnspireerd door barokke kunst, wijkt af van de symboliek van kerk en macht. De Rococo-kunstbeweging verving het lichte en donkere contrast door het visualiseren van licht als een centraal thema en het uitbeelden van alle vormen van de samenleving, in plaats van een focus op de elite en het goddelijke. De volgende afbeelding is een voorbeeld van Rococo-kunst, waar licht meer is presenteren en de afbeeldingen zijn zowel lichter als een picknick van liefde.
De artistieke revolutie
Het Verlichting in Europa was een periode tijdens de late achttiende eeuw tot het begin van de negentiende eeuw. Een passie werd gewekt voor oude kunst en Renaissance, geïnspireerd door klassieke kunstwerken. Nieuwe archeologische ontdekkingen stimuleerden de nadruk op historische betekenis en heropleving. Een prominente ontwikkeling was het landmeten en opgraven in het midden van de 18e eeuw van de oude Romeinse stad Pompeii, begraven door de Vesuvius in de 1e eeuw. De unieke weergave van de Romeinse en dus Griekse geschiedenis die daar werd ontdekt, bracht oude kunst en opwinding opnieuw. Neoclassisme nam een nieuwe en revolutionaire rol in als een wijdverbreide beweging in de schilderkunst en andere beeldende kunst, te beginnen in de jaren 1760. De neoklassieke kunst nam de vorm aan van recente archeologische relevantie en baseerde veel van zijn inspiratie op Griekse en Romeinse thema's. Pierre-Jaques Volaire was een van de grote achttiende-eeuwse kunstenaars die inspiratie vonden bij de uitbarsting van de Vesuvius. De stijl illustreert de neoklassieke agenda, waarbij historisch klassieke technieken en thema's worden gevolgd.
Het neoklassieke tijdperk was een stap verwijderd van de rococo-stijl die eerder Europa domineerde. Een nieuwe geboorte van wetenschap, historische ontdekkingen en nieuwe maatschappelijke attitudes vormden een sterke basis voor nieuwe kunstenaars om kunst en haar vormen opnieuw te bedenken. Neoklassieke kunstenaars gaven de voorkeur aan rechte lijnen boven rondingen en kleur en een meer algemene abstracte benadering. De historische en culturele betekenis van dit tijdsbestek droeg ertoe bij dat kunstenaars verschillende thema's en onderwerpen gebruikten om zich op te concentreren. De neoklassieke schilderstijlen gebruikten morele thema's uit de traditionele Romeinse geschiedenis, met betrekking tot onderwerpen als heldendom, eenvoud en romantische tragedie. Schilders probeerden het belang van setting te benadrukken; het afbeelden van onderwerpen in specifieke kostuums of details om zoveel mogelijk historische nauwkeurigheid te garanderen. de bedoeling van neoklassieke kunstenaar was niet alleen om te creëren, maar eerder om de geschiedenis te informeren en opnieuw te verbeelden. “De eed van Haratiic" wordt door kunstcritici beschouwd als een van de bekendste neoklassieke schilderijen. Het verhaal komt voort uit een oude legende over een conflict tussen de Romeinen en hun heropleving. De mannen op het schilderij vertegenwoordigen beide kanten van het geschil; Rome en Alba. De illustratie is een ander geweldig voorbeeld van de Romeinse geschiedenis in neoklassieke inspiratie.
De opkomst van de esthetiek in de achttiende eeuw
De opkomst van de neoklassieke kunst creëerde een nieuwe filosofische discipline die kunst op een radicaal andere manier begon te bekijken. Het heronderzoek van geschiedenis, literatuur, schilderkunst, beeldhouwkunst en landbouw vormde een basis voor hedendaagse theoretici die zich bezighielden met het vinden van de betekenis en functie van kunst. De verlichtingsperiode hechtte waarde aan zowel nieuwe als oude stijlen, maar de functies van deze verschillen creëerden nieuwe vragen over kunstcreatie en hoe deze wordt gewaardeerd. De grootste vragen in de filosofie vragen wat en waarom.
De oorsprong van esthetische waarde erkende de onderwerpen smaak, verbeelding en natuurlijke schoonheid als basis voor het begrijpen van esthetisch oordeel en kunstervaring. Wat is smaak? Is er een standaard van smaak en schoonheid in kunstwaardering? Wat is de relatie tussen de ene kunstvorm en de andere? De revolutie van de neoklassieke kunst opende een doos van Pandora met vragen voor achttiende-eeuwse denkers. De opkomst van kunstperceptie plaatste een nieuwe esthetische waarde aan kunst en wat het betekent om het te ervaren. De doos van Pandora was een mythische legende in de Griekse en Romeinse geschiedenis. Het verhaal gaat dat Pandora alle kwaad in de wereld heeft losgelaten door een verboden vaas te openen. Bernard Picart was een buitengewoon getalenteerde achttiende-eeuwse graveur. Hij belichaamt de prachtige tragedie van Pandora en haar geheime doos door zijn beeldhouwkunst.
De esthetische ervaring
Esthetische waarde bestaat niet alleen in de kunst. Er zijn veel voorbeelden van alledaagse dingen die de aard van een esthetiek illustreren. De aankleding in een stijlvol café of zowel een visueel aantrekkelijke als smaakvolle maaltijd kan esthetische waarde hebben. Overweeg om in een restaurant te gaan eten. Het restaurant heeft zachte jazz op de achtergrond, een diner bij kaarslicht staat voor je neus en je eten is zowel goed gedecoreerd als heerlijk. Het esthetische oordeel is positief en plezierig. Het eten en de muziek zelf zijn misschien niet esthetisch, maar de ervaring die deze eigenschappen veroorzaken en de waarde van deze sensaties zijn een esthetische ervaring.
Esthetische theorie en oordeel
Achttiende-eeuwse opvattingen over 'esthetische oordelen' werden smaakoordelen genoemd, waardoor een belangrijke vraag ontstond of een esthetiek objectief in waarde is. David Hume, een verlichtingsfilosoof, heeft veel nagedacht over de waarde van oordeel en smaak. Hij schreef in 1993. Hij dacht dat smaakoordeel in wezen een 'subjectief aspect heeft, dat wordt 'afgeleid' van individuele reacties op plezier en ongenoegen. Hume paste het begrip toe dat de waarde van een object niet "goed" of "slecht" kan zijn in objectieve zin, omdat, om in de eenvoudigste termen te zeggen, elk van hen is.
De esthetische theorie betrof verschuivingen van het onderzoeken of kunst al dan niet in traditionele categorieën past, naar het uitleggen hoe kunst zich verhoudt tot de mens. De nadruk op historische waarde en variatie van oude en nieuwe stijlen, suggereert dat esthetische waardering onafhankelijk en zelfvoorzienend is. De herverbeelding van smaak vond plaats samen met een verschuiving in sociale, culturele en economische systemen. De achttiende eeuw zag een afname van het patronagesysteem en een nieuwe richting voor waarden van de middenklasse; vrijheid. Vrijheid om te creëren, vrijheid gericht weg van de kerk en hiërarchie. De Verlichting diversifieerde de creatie van kunst door een meer divers spectrum van stijl en smaak toe te staan; de veranderingen in de samenleving en het belang van een meer vloeiend tijdsbestek was een bepalende factor in hoe filosofen kunst en haar functies begrepen.
De esthetische waarde van kunst
De kunstfilosofie raakt een bredere vraag en analyse van kunst. Wat maakt kunst en waarom was in de achttiende eeuw een spannende nieuwe kwestie voor filosofen en is nog steeds een opmerkelijk debat. Als esthetische waarde in kunst subjectief is, wat maakt dan een werk artistieke waarde? Er moet onderscheid worden gemaakt tussen artistiek waardevolle eigendommen en andere waardevolle eigendommen. De nieuwe theorieën over kunstfilosofie moesten onderscheid maken tussen artistieke en niet-artistieke waarde. Om de aard van kunst te begrijpen, moest het eerst worden gedefinieerd. Een duidelijkere definitie van dit abstracte begrip probeert het verschil tussen kunst en niet-kunst duidelijker te identificeren. Het esthetische begrip van kunst kan worden uitgelegd als een creatie voor esthetische waarde. Men kan echter stellen dat niet alle kunst een esthetische ervaring creëert.
De verscheidenheid aan kunst die in de loop van de tijd is gecreëerd, vereist een meer vloeiende benadering van artistieke ervaring. Sommige kunstwerken kunnen zelfs lelijkheid uitbeelden, zoals de ervaring van oorlog. Pablo Picasso's Guernica is bijvoorbeeld een verzameling verontrustende en zelfs gruwelijke beelden van de Spaanse Burgeroorlog van de jaren dertig. Het bekijken van zo'n schilderij op zich is misschien geen plezierige ervaring, maar de waardering en context verbindt het object met een kunstvorm. Kunstfilosofen hebben het belang van cognitie en waarde in de kunst onderzocht. Kunst kan een gebeurtenis of idee verklaren of herdenken en zowel kennis als begrip presenteren. De theorie van smaak en het herkennen van de 'regels' in kunstwerken was dus zowel een nieuw als abstract dilemma.
Het belang van de kunstfilosofie
In de geschiedenis van de filosofie was de opkomst van de esthetiek een bijzonder interessant gebied van denken. Het vroegste begrip van esthetiek was gebaseerd op het toenmalige achttiende-eeuwse denken, maar leidde ook tot andere grote takken van de filosofie, zoals moreel, epistemologisch of metafysisch. De basis van het begrijpen van kunst als een filosofische vorm was om te proberen de waarde en oordelen te begrijpen die historisch zijn geplaatst op kunstcreatie. De ervaring van kunst en de dramatische veranderingen die zich gedurende het begin van de achttiende en negentiende eeuw hebben voorgedaan, blijken belangrijk te zijn in de opkomst en het begrip als kunst en haar vormen.
Kunst in de antropologie
Kunst is een fenomeen dat een van de belangrijkste uitingen van menselijke emotie en geschiedenis is geweest. Het idee van de esthetiek en de vorming van de kunstfilosofie creëerde een belangrijke trend om de diepere betekenis van kunst en haar verbinding met het individu te begrijpen. De introductie van 'smaak' en 'oordeel' is revolutionair voor de kunstkritiek en de hedendaagse omstandigheden waarin kunst wordt gezien. Het tijdsbestek tussen het neoclassisme en de introductie van de kunstfilosofie is een kritieke periode voor zowel artistieke levensvatbaarheid als filosofische relevantie. Het effect van deze periode op creatie en denken heeft de basis gelegd voor hedendaagse kunst en wat het betekent voor individuen om zich te verhouden tot de natuur en onze omgeving.
De antropologie van kunststudies en analyse van het brede scala aan creaties die universeel en historisch zijn geproduceerd. Om echt te begrijpen en cultuur en zijn geschiedenis een van de eerste plaatsen om deze kennis te vinden is door middel van kunst. Kunst is representatief en weloverwogen. Het belang van dit artikel is om de intersectionaliteit van kunstevolutie, filosofische theorie en de menselijke samenleving. Antropologen van kunst interpreteren, net als kunstfilosofen, het belang van kunst als een evolutionaire vorm voor de samenleving, cultuur en geschiedenis.
