Geplaagd door een gruwelijke en tragische geschiedenis, zijn de mensen in de Democratische Republiek Congo (DRC) nog steeds aan het zwoegen voor de kost. Helaas wordt de term slavenhandel niet als metafoor gebruikt, maar als realiteit voor heel wat Congolese burgers.
De mijnindustrie in de DRC is een van de grootste leveranciers van kobalt, diamant, koper, tantaal, goud en tin. De winning van deze mineralen is echter verre van legaal. Beschuldigingen van kinderarbeid en seksueel misbruik zijn een algemeen verschijnsel geworden voor mensen die in deze regio's wonen. Kinderen onder de tien jaar zouden in deze mijnen onder onmenselijke omstandigheden hebben gewerkt en er zijn gevallen geweest van seksueel misbruik van vrouwen die ervoor kozen om te werken in de voornamelijk op mannen gerichte mijnbanen. Verhalen van mensen die stierven als gevolg van ziekte die ontstond door het werken in deze mijnen zonder de juiste uitrusting, mensen met ademhalingsproblemen, kinderen en volwassenen die tijdens het werk worden geslagen, enz. Het lijkt alsof een groot deel van Congo nog steeds met dezelfde problemen kampt als zij. waarmee ze in de jaren 1800 te maken hadden.
De bloedige geschiedenis van Congo
We gaan al terug als de 15th Eeuw toen het koninkrijk Kongo een welvarend en goed bevolkt koninkrijk was. Het was goed ontwikkeld en had grote hoeveelheden land om zijn eigen land te noemen. Ook mineralen waren in die tijd belangrijk. Het item waar toen altijd veel vraag naar was, was ivoor, samen met ijzer en koper. Het Kongo-koninkrijk was de hoofdstad en alle andere regio's zouden clanleiders of leiders hebben die de leiding hadden. Slavenhandel was een belangrijke reden voor strijd tussen de verschillende leiders voordat de Europeanen arriveerden.
De 15th Century zag ook de komst van de Portugezen, wat resulteerde in een enorme vermindering van de bevolking voor het Kongo-koninkrijk. Miljoenen slaven werden vanuit Kongo naar Brazilië verscheept en na vele jaren realiseerde Kongo's koning zich dat de bevolking van zijn koninkrijk drastisch was afgenomen.
De jaren 1800 zagen de komst van de Europeanen. Afrika was onontgonnen gebied voor de Europeanen en op het moment dat het werd gevonden, was het klaar om geplunderd te worden. In 1874 ontdekte een Britse ontdekkingsreiziger met de naam Henry Morton Stanley de rivier de Congo. Zijn verkenningen werden onder de aandacht van koning Leopold II gebracht en van daaruit werd een commissie gevormd om Congo te bestuderen om de handel tussen de twee regio's op gang te brengen. In 1884 regeerde koning Leopold II, niet de Belgen alleen de koning, over bijna de helft van het continent. Hij nam de controle over deze Afrikaanse staten over door iedereen op de conferentie van Berlijn ervan te overtuigen dat zijn bedoelingen met dit nieuw gevonden land humanitair waren. Hij beloofde de slavernij af te schaffen en religie naar de massa te brengen, maar dat was duidelijk niet het geval.
Vrijstaat Congo
Tegenwoordig is de "Congo-Vrijstaat" iets dat we associëren met gewelddadige wreedheden en lijden. Het was het begin van de meest gruwelijke praktijken die plaatsvonden onder het bewind van koning Leopold II. Al snel veranderde Leopolds plan om de inboorlingen te 'beschaven' in een plan om de maximale hoeveelheid mineralen uit de regio te halen door gebruik te maken van lokale arbeidskrachten. De mannen van de koning dwongen de inboorlingen om in erbarmelijke omstandigheden te werken. Sterker nog, hun families zouden geschaad worden om meer werk uit de mannen te krijgen. De wereldwijde vraag naar rubber leidde tot de hebzuchtige bedoelingen van de koning om met alle mogelijke middelen zoveel mogelijk geld te verdienen. Alle dorpen onder zijn controle moesten voldoen aan een vast quotum van ivoor en rubber. Als het quotum niet werd gehaald, zouden de dorpen worden geplunderd door de blanke soldaten, resulterend in verkrachting, marteling en moord op verschillende inboorlingen.
De routinestraf voor het niet binnenbrengen van voldoende rubber was het afhakken van handen. Dit werd toen bijna een trend. Het was bijna alsof er geen afvalbeleid werd afgedwongen en zelfs de kleinste hoeveelheid rubber was waardevol. Daarom werden de handen van de mensen die de rubbervelden bewerkten een waardevol item. Bovendien, als het afhakken van de handen niet genoeg was, hakten de blanke soldaten de hoofden van mannen, vrouwen en kinderen af en hingen ze voor de sport op bij de ingangen van de dorpen. Deze harteloze waanzin duurde jaren voordat deze praktijken door de enige echte Joseph Conrad aan de wereld werden onthuld.
Conrad in de Hart van duisternis
Er is geen betere manier om de wereld op de hoogte te stellen van de wreedheden en wrede praktijken die plaatsvonden in Congo dan een novelle geschreven door een blanke Europeaan. De Hart van duisternis bracht verschillende dingen aan het licht die zich afspeelden in de dorpen onder het bewind van Leopold II. De novelle werd aanvankelijk in serievorm gepubliceerd en bracht "de horror!" Conrad had meegemaakt in Congo. Hij schreef over het verachtelijke gedrag van de blanke soldaten en hun mishandeling van de inboorlingen; hij sprak over de afgehakte hoofden bij de ingangen van de dorpen en kannibalisme.
Conrads beschrijving van Congo en het Congolese volk lijkt echter bijna vernederend. Terwijl Marlow, de hoofdpersoon van de novelle, een gevoel van 'verwantschap' voelt met de inheemse bevolking van Congo, suggereert Conrads schrijven dat hij getuige was van iets uit de prehistorie. Het verhaal draait om Marlow en zijn zoektocht naar een man genaamd Kurtz, een ivoorhandelaar en een lokale legende. De reis naar het vinden van dit personage ontvouwt zich een reeks gruwelijke gebeurtenissen en ontdekkingen voor Marlow. Deze reeks was echter het bewijs dat nodig was om een einde te maken aan de onmenselijke praktijken van koning Leopold II. Er waren berichten over wreedheden en geweld en al snel was er fotografisch bewijs.
De controle over Congo werd al snel overgedragen aan de Belgische regering en Belgisch Congo was geboren. Een nieuw tijdperk was aangebroken voor het Congolese volk waar de kolonisatie werd uitgevoerd door missionarissen. De levensstijl verbeterde drastisch met kerken, ziekenhuizen, scholen en banen in de mijnindustrie. De Congolezen hadden echter geen rechten. Het was hun land, maar het was eigendom van een buitenstaander.
De mijnindustrie in de DRC
De democratische Republiek Congo staat nog steeds bekend als het rijkste land in termen van onbenutte hulpbronnen in de wereld. Deze rijkdom heeft de Congolezen echter het leven en hun levensonderhoud gekost. Het land is een van de grootste producenten van een mineraal dat bekend staat als Coltan en Cobalt.
Exploitatie door Coltan-mijnbouw
Columbites-tantalites is een mineraal dat veel voorkomt in de Congo-regio en wordt gebruikt in mobiele telefoons. Het mineraal zelf moet een uitgebreid extractieproces doorlopen dat resulteert in de vorming van niobium en tantaal. Tantaal is waar veel vraag naar is in de markt. Tantaalcondensatoren vormen de belangrijkste onderdelen van smartphones, computers en een paar andere elektronica.
Mijnbouw voor Coltan is echter geen gemakkelijke taak en de Congolezen die deze ertsen ontginnen, krijgen hun contributie niet. Ze krijgen een schijntje betaald voor het werk dat ze erin steken. Een artikel van ABC Australië in maart 2020 het verhaal van Solange die op 11-jarige leeftijd in de mijnen begon te werken. De ontberingen die Solange als tiener moest doorstaan, zijn belachelijk. Er werd haar op 15-jarige leeftijd betere beloning en betere arbeidsvoorwaarden beloofd in ruil voor seksuele gunsten en hoewel ze niet meer toegeeft aan de avances van haar baas, moet ze terug naar een baan die haar slechts $ 21 per week betaalt. Er zijn veel mensen die $ 1.90 per dag betaald krijgen.
De smartphone-industrie
Van de vier meest gedolven conflictmineralen ter wereld is Tantaal. In feite zijn mijnbouwpraktijken voor Coltan vele malen vergeleken met de ongevoelige behandeling van mijnwerkers voor "bloeddiamanten" die in andere regio's van Afrika worden gevonden.
Dit roept de vraag op of men zich werkelijk bewust is van de regelrechte schending van de mensenrechten door de mensen die in deze mijnen werken. Enkele van de grootste namen in de smartphone-industrie kunnen indirect in verband worden gebracht met de illegale smokkel van Coltan. Bovendien is Coltan nodig om smartphones te produceren, vandaar dat sommige van de grootste spelers in de smartphone-industrie deze moderne slavernij in Congo door de vingers zien. We weten echter niet of ze weten hoe ze aan het product komen.
Kobalt en kinderarbeid
De winning van kobalt gaat gepaard met een verhaal dat erg lijkt op dat van Coltan. Een van de hoofdingrediënten voor het maken van lithium-ionbatterijen, kobalt, is in overvloed aanwezig in Congo. De extreem hoge vraag naar het mineraal maakt het des te waardevoller. Lithium-ionbatterijen zijn tegenwoordig te vinden in zowat elk elektronisch product, vooral uw smartphones en laptops. Een grote vraag vereist dus meer arbeid, of het nu dwangarbeid is of niet.
Het ergste geval van kinderarbeid is te zien in de kobaltmijnen van de DRC. Een nieuwsbericht van The Guardian zei dat kinderen zo jong als 7 jaar oud kan worden gezien met zware ladingen mineralen. Daarnaast wordt het breken en transporteren van de mineralen ook door de kinderen gedaan. Er is geen limiet aan de werkuren die ze erin steken en hun loon is bijna niets. De arbeidsomstandigheden in de mijnen zijn zeer gevaarlijk en het voelt bijna alsof het leven van de Congolezen die elke dag in deze mijnen werken, een verbruik is.
Moderne slavernij
De geschiedenis van de slavernij in Congo heeft de weg vrijgemaakt voor hedendaagse misdadigers om de traditie voort te zetten. De meeste mijnen in de oostelijke regio van Congo worden gerund door gewapende groepen. Deze specifieke groepen treden op als lokale leiders en gebruiken de goedkoopst mogelijke arbeidskrachten om conflictmineralen naar buiten te smokkelen om winst te maken. Door dorpen aan te vallen, geweld en seksueel geweld zijn ze erin geslaagd de regio onder controle te krijgen.
Kinderslavernij, seksslaven, schuldslavernij, kindsoldaten en vele andere vormen van slavernij worden in deze regio's beoefend en niemand lijkt de macht te hebben om het te stoppen. Als je je afvraagt waarom mensen bezwijken voor dergelijke omstandigheden, is het simpele antwoord armoede en beperkte middelen. Voor een land dat rijk is aan hulpbronnen, leeft een groot deel van de bevolking met beperkte middelen omdat ze niet over de financiële middelen beschikken om dergelijke luxe te betalen.
Bovendien worden de hedendaagse slaven tot deze banen gedwongen met een simpele belofte van een maaltijd die hun aan het eind van de dag wordt aangeboden. Kinderslavernij is het populairst in de regio en kinderen van 7 jaar oud worden gezien met zware ladingen kobalt of graven in de buurt van de mijnen. Ze krijgen bijna niets betaald of ze krijgen gewoon wat eten aangeboden als betaling voor het werken van soms meer dan 12 uur aan een stuk.
Organisaties zoals “Bevrijd de slaven” nemen stappen om “de wereld te waarschuwen voor de wereldwijde comeback van de slavernij” en proberen deze praktijk voor eens en voor altijd af te schaffen. Ze hebben tot doel alle soorten slavernij af te schaffen, of het nu gaat om seksslaven, kindslaven, mensenhandel, gedwongen huwelijken of arbeidsslavernij. Helaas hebben ze nog een lange weg te gaan.
Lange reis voor Congo
De zorgen over mensenrechtenschendingen, gewapende groeperingen en illegale smokkel van conflictmineralen zijn enkele van de weinige problemen op een lange lijst van problemen in Congo. Het land kampt al jaren met toegang tot water. Ironisch genoeg heeft de DRC het potentieel om een aanzienlijke hoeveelheid hydro-elektriciteit te produceren vanwege de rivier de Congo. Toch hebben sommige plattelandsgebieden nog steeds moeite om een duurzame toegang tot water te krijgen.
Hoewel genderongelijkheid niet nieuw voor ons is, is de kloof tussen de rechten van mannen en vrouwen in de DRC enorm. Een enorm percentage Congolese vrouwen zou onder de armoedegrens leven. Gendergerelateerd geweld, seksueel en huiselijk geweld komen veel voor. Er zijn verschillende organisaties die zich inzetten voor vrouwen die het slachtoffer zijn van deze geweldsmisdrijven, maar uiteindelijk zijn vrouwen en jonge meisjes in Congo nog steeds zeer kwetsbaar voor geweldsmisdrijven.
Bovendien vormen gezondheidsproblemen een al lang bestaand probleem in de DRC. Het lijkt bijna alsof de problemen eindeloos zijn en er is bijna geen hoop. Er zullen echter altijd bepaalde mensen, groepen, nationale en internationale organisaties zijn die klaar zijn om de norm te veranderen. Dingen kunnen tijd kosten, maar ze zullen ten goede veranderen.
